محمدرضا فرزند محمد صادق رحمانى، مشهور به مهرداد اوستا از قصيده سرايان بزرگ معاصر و از شاعران متعهد انقلاب، در سال 1306 ه .ش در بروجرد گام به وادى هستى گذاشت. او تحصيلات ابتدايى و متوسطه را در زادگاهش به پايان رسانيد و همزمان با تحصيلات دروس حوزوى را نيز فرا گرفت. استاد اوستا در سال 1326 به دانشكده ادبيات راه يافت و در رشته فلسفه و علوم تربيتى به تحصيل پرداخت. او پس از اتمام دوره كارشناسى ارشد به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمد و در كنار تدريس پژوهش و سرودن را نيز دنبال كرد. اوستا شاعرى توانا و محققى پرمايه به شمار مىرفت. در نقد و شناخت شعر و مكاتب ادبى خبره بود و خود در شعر، سبك استادان خراسانى را پيش گرفت. شعر او از استوارى، انسجام كلام و لطافت مضمون برخوردار است، «اوستا» با درآميختن مايههاى تغزلى و عاشقانه به قالب قصيده، توانست نوآورىهايى در اين قالب به وجود آورد و آثارى ماندگار عرضه نمايد. او از ديرباز، در شمار هواداران حضرت امام خمينى (ره) جاى داشت. و تعهد از آغاز در شعرش به چشم مىخورد. «اوستا» در سال 1362 به رياست شوراى عالى شعر و ادب وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى منصوب شد و سرانجام در 1370، در محل كار خويش، بر اثر سكته قلبى درگذشت و با تكريم و تجليل به خاك سپرده شد. برخى از آثار و تأليفات استاد «اوستا» بدين قرار است: امام و حماسهاى ديگر، شراب خانگى ترس محتسب خورده، پاليزبان، نگارش و پژوهش در دستور زبان فارسى، تصحيح ديوان سلمان ساوجى، تعليقاتى بر نوروزنامه، شرح حال و آثار حكيم نيشابور، از كاروان رفته، سيماى سنايى.
نمونهاى از شعر او:
با من بگو تا كيستى؟ مهرى؟ بگو، ماهى؟
بگو خوابى، خيالى، چيستى؟ اشكى؟ بگو، آهى؟
بگو راندم چو از مهرت سخن گفتى بسوز و دم مزن ديگر بگو از جان من،
جانا چه مىخواهى؟ بگو
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
